Nowe czasy

Pisałam kiedyś o kościele w Trestnie, tuż tuż za tablicą "Wrocław". Kilkaset metrów za nim jest cmentarz, o którym zbierałam się napisać bardzo, bardzo długo. Odkąd go zobaczyłam w głębokim dzieciństwie, zrozumiałam, że zawsze będę się tam czuć jak u siebie w domu, że tak ryzykownie powiem.

Są tam kwatery Polaków z lat 70-tych i mniej więcej tyle samo grobów poniemieckich z okresu wojny, z czego większość stanowią groby dzieci. Gdy tam wchodzę, rzucam familiarnie "Cześć, Szkopy" i mówię Vater unser. (Swoją drogą, pamiętacie rewelacyjne wykonanie VU w "Ziemi Obiecanej"?) Gdy się kiedyś spotkamy po drugiej stronie, to dopiero będzie heca.

Grób zapomnianego dziecka i mój syn; poniżej "ukochana siostrzyczka" Sigrid - nie wyobrażam sobie takiej straty.

Kilka lat temu cmentarz był w fatalnym stanie, odnowiono go jednak i nagrobki zaczęły prezentować się świetnie. Ale po tegorocznej powodzi znowu jest fatalnie.Trestno prawie co roku podmaka, a podczas powodzi tworzy się w tym miejscu jakby wyspa, często wyspa po kolana w wodzie.

Poniżej grób w jakiś sposób mi najbliższy - na kamieniu stoi tylko "Christian" i data śmierci. Moja przyjaciółka - historyczka widzi dwa rozwiązania:
1) wojenna sierota (niemowlę?), bez pełnych danych, znaleziono i ochrzczono pierwszym lepszym imieniem, jakie się przy chrzcie nasuwa
2) dziecko kogoś znanego, np. właściciela wsi, więc wszyscy wiedzieli, co to za Christian.
Oczywiście są jeszcze inne możliwości. Są też być może dokumenty, w sumie wiedziałbym, gdzie i jak ich szukać, i niewykluczone, że kiedyś dokopię się do tożsamości Christiana, równolatka mojego syna.

Po powodzi w nagrobek wżarł się jakiś wrednie ekspansywny porost i litery są prawie nieczytelne. Zamierzam kupić specyfik i zająć się tym. Litery można potem pociągnąć farbką modelarską, kolega uratował tak kilka starych pomników.

Młody pierwszy raz wstał  sam, "z podpórką"... widać, jak go to cieszy.
Zdjęcia robione kilka miesięcy temu.