Jak to zatytułować? "Marzenia się spełniają?"

Dwa lata temu (!) pisałam o kościele w podwrocławskim Trestnie, że jest rewelacyjny, ale to i owo ma niestety zniszczone. Nie można go było nazwać zaniedbanym.
Jest to miejsce, do którego zawsze chętnie wracam i jest na samej górze listy miejsc "moich", z niewyjaśnionych powodów, bo formalnie/zdroworozsądkowo nie mam z tym obiektem żadnych układów. Jak jednak widać to tylko pozory.

Podjeżdżam, a tu zegar naprawiony! Zegar, zatrzymany na dziesięć po dziesiątej przez całe moje dzieciństwo i cały czas potem, obiekt moich marzeń, by się tam wdrapać i zajrzeć do zapajęczynionego mechanizmu, że nie wspomnę o wyobrażaniu sobie potwornego zgrzytu klucza przy pierwszej próbie nakręcania (raczej się go nie nakręca:). Jako dziewczyneczka wyobrażałam sobie, że wyjeżdżam w daleki świat, robię tam fortunę na kształt Heleny Rubinstein, potem wracam tylko po to, by sypnąć kasą swoją i moich majętnych przyjaciół na remont zegara. Po czym wracam za granicę cała we łzach, z setkami zdjęć tego wyremontowanego kościoła, by spędzić resztę życia w bujanym fotelu z jakimś egzotycznym widokiem i ze świadomością, że już nigdy nie zobaczę ukochanego Trestna. (Można bić brawo.)

Na szczęście dramatyczny scenariusz się nie spełnił, zegar sobie normalnie chodzi i pokazuje godziny, ja nie muszę szlochać w tych niewygodnych szpilkach. Zapytacie być może, jak to jest, gdy marzenie całego życia się spełnia. Otóż całkiem normalnie. Sprawa mocno przereklamowana. No chodzi i już, i bardzo dobrze.:)

Pojawiły się też inne nowe elementy; np. denkmal.
Odnaleziony, odszorowany i wyeksponowany.

Patrzę długo na nazwiska, nazwiska, nazwiska... Pierwsza wojna nie przeszła obok tej miejscowości.
I co mnie najbardziej cieszy w kwestii tego pomnika:

ZAWSZE. Świeże znicze, i na cmentarzu dawnych mieszkańców też.

...i jest jeszcze - całkiem nowy - odrestaurowany zegar słoneczny. I on, i kościół opatrzony szczodrym opisem, ale światło się odbijało od tablic i nic się nie udało sfotografować... Następnym razem!

Światło w zamkniętym budynku wywołało lawinę dobijania się. Myśl, że zaraz z kimś o tym wszystkim pogadam. Najwyraźniej jednak po prostu zapomnieli zgasić światło, co w pewien miły sposób świadczy o tym, że to miejsce na szczęście żyje.

I wyjazd z Trestna przez chaszcze.
W tą  niedzielę nie, bo jestem już z kimś umówiona u siebie, ale w następną wybieram się tam, by zobaczyć, jak jest w środku i przede wszystkim porozmawiać.

Nie wszystkie kościoły miały tyle szcęścia. Zapraszam na niesamowity film,  bijący na głowę słynną "Katedrę" Bagińskiego:))))))