Malarka

Jedna z osób, które siedzą pod Ratuszem ze swoimi obrazami, to szczęśliwym trafem moja spowinowacona ciocia. Odwiedziłam ją pierwszy raz w jej mieszkaniu.
Wcześniej dostawałam od niej całą masę ekstrawaganckich ciuchów. Ta osiemdziesięcioletnia dziś pani musiała nieźle szokować imażem (i może nie tylko? popytam ją, gdy się lepiej poznamy!), wdzianka z jej młodości są bardzo odważne - nie to, że roznegliżowane, wcale nie - ale takie... określiłabym to jako ostre etno... ocierające się o scenę, również dlatego, że bardzo umowne, ale nadal do noszenia i nadal w dobrym, minimalistycznym stylu. Oczywiście to ocena na dzisiejsze czasy, a jak ją wówczas widziano? Któż to wie, któż to wie. Jako że babeczka była wówczas przy kości, całą ciążę przehulałam w takich ciuchach:P

"Jak nauczyłam się malować? Ja zawsze malowałam - tworzyłam - od dziecka, jak moi rodzice i mnóstwo innych członków rodziny. Wychowałam się w Białowieży, do dziś pamiętam dzikie lasy, a w nich zwierzęta; wszystko to jest bardzo moje."

To coś na górnym zdjęciu to oczywiście ratusz we Wrocławiu, czego oczekują klienci. Jakość zdjęć stąd, że światło było niepokojące:P