Widok z okien porodówki:)

Spędziłam miłe chwile:) w szpitalu im. A. Falkiewicza na Brochowie, gdzie powiłam nowego wrocławianina. To mój kolejny, ale i ostatni pobyt w tym miejscu. Za pierwszym razem mocne wrażenie wywarł na mnie makietowy, hipnotyzujący świat widziany z okien ich piątego piętra. Jednak byłam tak posiekana, że nie miałam siły niczego przedsięwziąć.

Teraz czułam się rewelacyjnie i z przyjemnością brnęłam przez różne pomieszczenia. Odkrywałam rzeczy i widoki, o których wówczas nie mogłam mieć pojęcia.

Wielka część Brochowa oraz daleka panorama centrum leżały przede mną jak domki do kolejki Piko, a wszystko w moich ulubionych kolorach. Piękny, piękny prezent.

Wieża ciśnień, postrzelana jak mnóstwo obiektów we Wrocławiu (jestem już tym zmęczona - na każdym kroku przypomina się wojna, no ile można).
Zoomik:)



Brochów kojarzy się najczęściej z Romami, parkiem zwanym "majątkowym", który jest pozostałością parku przy nieistniejącym pałacu, z jednym z większych (naj?..) w kraju intrygującym dworcem towarowym, przedwojennymi szeregówkami kolejarzy i z porodówką.


Tu jednak najważniejsze były domki, mnóstwo maleńkich domków w szarościach i ceglastych brązach, odrealnionych, dających poczucie bezpieczeństwa, takich, w których można oczekiwać herbaty z cytryną, ciepłych skarpetek i tykania zegara. Znam te budynki w realu i patrzyłam sobie teraz na nie ze zdumieniem, takie były odmienione, baśniowe.

Czas płynął nienaturalnie wolno, szczególnie dla tych, co jak o dziwo ja nie mieli problemów ani z sobą, ani z dzieckiem. Nie mogąc tego wytrzymać zwiałam do domu.

Miejsce jest jak najbardziej godne polecenia i popolecam je teraz trochę, wbrew temu, co się zwykło mówić o takich placówkach i ich pracownikach. Otóż sam poród to moim zdaniem małe piwo (o ile oczywiście nie ma komplikacji) i ważniejsza jest opieka PO porodzie. To coś w rodzaju tabu, nie mówi się o cierpieniach PO, a są często o wiele gorsze. Dziewczyny, zacznijcie mówić do pytających Was o poród osób również o tym PO, bo zaskoczenie może być niezłe.

Doświadczyłam więc nieprawdopodobnej, przy takiej ilości pacjentek, troski, szacunku i delikatności ze strony położnych, lekarzy, przerażonych studentów. Tempo ich pracy i zmęczenie usprawiedliwiłoby wiele, ale widziałam tylko szczerą chęć pomocy, wyrozumiałość, indywidualne, choć wyćwiczone na wielu pacjentkach traktowanie.

Super było.

(Podążając za modą rzucania na prawo i lewo danymi technicznymi dzieci upublicznię się też: 10/10, 3500/56, SŻD, 3h CAŁOŚĆ (sic!))