Listy na papierze

Ponowna wizyta w Muzeum Poczty i Telekomunikacji, które gorąco polecam. 

Uwielbiam poczty, nawet czekanie na nich, to wymieszane błoto na kafelkach i przyglądanie się ludziom wśród uspokajającego stukotu pieczątek. 

Choć tak naprawdę doceniam swój zawód dość wolnego strzelca, który pozwala mi na spokojne kawki z gapieniem się w poranne okno, to mam takie niepoważne marzenie, by pracować na poczcie i przystawiać pieczątki w miłym towarzystwie, jeść kanapki z papieru śniadaniowego i znać się na tych wszystkich rentach, opłatach... I miałabym wtedy cel: być miłą dla petentów i szybką jak morska bryza. No i papier pakowy, jego zapach; sznurki; specyficzne pocztówki "imieninowe", z przedziwnie zaaranżowaną martwą naturą... Dziecinne mrzonki. Oczywiście poległabym przy drugiej lub trzeciej próbie wstania na tak rano:) 

Nadrabiam kultem wysyłania listów na papierze i chodzenia "na pocztę", im mniejszą, tym lepszą.

CK sznyt:

Pamiętacie te znaczki? Były wszędzie!

I wielki finał - naprawdę wielki - w ostatniej sali oryginalny osiemnastowieczny, polski dyliżans pocztowy!! Jest gigantyczny, a na samej górze jeszcze siadywali podróżni. Klimaty typu: poczta przyjechała, i wszyscy lecą do dyliżansu sprawdzić, czy nie ma czegoś dla nich. Sześć koni. Hamowanie parę kilometrów przed celem.
Młodemu pozwolili wejść do środka, bo był grzeczny, a my za ciężcy.

Z zaciekawieniem obserwuję, jak zmienia się moje myślenie o muzeach. Jako dziecko nie wyobrażałam sobie, żeby coś dotknąć, potem niesmaczyły mnie zachodnie muzea typu interaktywnego z mnóstwem guziczków do przyciskania, a teraz sama chcę wszystko obmacywać i nie widzę w tym niczego takiego.